Treffen älterer Geschwister I
weiter unten noch: Treffen älterer Geschwister II
I(s)ch daht wirrämoal Maddi Woaldfreind dreffe.
„Na Maddi, hosde in de letzt Zeit woas lusdi(s)ches äläwe derffe?“ babbelte i(s)chen oa ,
Ä wie(s)chte seun Wersching iwälä(s)chend hie un hä,
„Ob des lusdi(s)ch seun, waaß i(s)ch net“, informierde ä mi(s)ch,„vielaa(s)cht fer annern Leit, fer mi(s)ch seun`s oalde Kamelle.“
Awä anstatt nun die Sensaddsjoone zu väkinde droankä erst moal ähngrooße Schluck Bier un wäkselte des Thema. „S`soll wirrä wermä wärn“, begoannä, „de Summä seun noch net zu end un.....“
„DesWeddä duht mi(s)ch werkli(s)ch net indressiern“, daht i(s)chen unnäbre(s)che, „väzähl doch woas iwä die oalde Kamelle, wiede moanst.“
„Na guud“, dahtä eulenke; „i(s)ch hebb mi(s)ch mit meune draa eldere Geschwistä , Kät(s)che, Susi un Tobi, gedroffe.“
„Woas? Deu Geschwistä seun noch eldä als du? Doas des iwähaapt me(s)chli(s)ch seun!“
Ebbes pikiert guckte Maddi in äh annä Ri(s)chtung. Doa wusst i(s)ch, meu Bemerkung woar rei(s)chli(s)ch uusensibel un bemiehte mi(s)ch meun Elefoant -im-Porzelloan-Loade-Vähoalte oabzuschwä(s)che. „I(s)ch hebb nur Spass gemacht“, väsuchte i(s)ch zu lache, „so oald bisde joa goar net, groad moal zwaunsiwwsi(s)ch.“
„Stimmt“,niggte Maddi Woaldfreind, „des Kät(s)che, meu eldest Schwestä is zwaunoachtzi(s)ch, aach noch koa Greisealdä. Se moant awä ihr Moann, de Päre, ewwefalls
iwä oachtzi(s)ch, kennt nemmä so wie friehä. Des däht se oadauernd merke, die Ber(s)che kenntä nemmä schnell hoch fliddse wie ähn jungä Hunn, sunnern nur noch ächzend krie(s)che wie äh oald, kroank Schneck. Un seun Fieräscheu solldä endli(s)ch oabgewwe, seun Foahrstiel seun fer(s)chdäli(s)ch droanfunnzli(s)ch worn.“
„Des is doch ähn väninfdi(s)chä Voschloag vo deunä Schwestä. Viele oalde Männä wolle de Realidäht net ins Aaach gucke“, daht i(s)ch ägänse.
„So isses awä net“, schiddelte Maddi seun Kopp, „de Päre duht noch genauso guud Audo foahrn wie vo dreißi(s)ch Joahrn, seu Konzentraddsjoon un Ufmerksoamkaat seun noch wie friehä, keu biss(s)che schle(s)chtä.“
Deruf konnt i(s)ch nix äwirrern, dän Päre daht i(s)ch net kenne.
„Als wä noch Kinnä worn“, beri(s)chtete moan oaldä Freind waatähie,„hebb i(s)ch zu ihr gesoat:
Vägnie(s)cht hippt runnä die Drepp des Kät(s)che
es seun hoalt äh sä lusdi(s)ch Mäd(s)che.
Doann fliddst se naggi(s)cht iwä die Wiss
dieSusi net, die kriggt Schiss
Diesän Zwazeilä hebb i(s)ch baa unserm Dreffe aach wirrähoolt , un väklickert, doass des heit wohl nemmä gelte däht. Deruf hodd´s Kät(s)che doch so ne bleed Returkutsch gesta(r)tt un son uroalde Spruch geplärrt:
De Maddi is ähn puddsi(s)chä Bu
hodd die Stubb eugemillt im nu.
Noa, i(s)ch muss mi(s)ch väbessern, daht se doann noch ägänse:
Net alleweil worsde puddsi(s)ch
sä oft awä mä als wuddsi(s)ch.
Babbi(s)ch hocktä si(s)ch oan de Disch
wollt esse seun geliebte Fisch.
Sol(s)ch bleede Verse foand i(s)ch velli(s)ch iwäflissi(s)ch. Meun Brure, deTobi, wollt mä schun beistehe, doch doa babbelte meu zwaat Schwestä,die Susi:
De Tobi daht mit oacht Fingä peife
des daht kwalvoll in de Ohrn schleife.
Oaschließend hoddä die Banan kwer gegesse
äwor un is halt ähn väfressenä Hesse.“
„Des heert si(s)ch oa“, waff i(s)ch eu, „als häddä ei(s)ch stenni(s)ch geneckt, geär(s)chert un gestridde.“
„So schlimm wors net“, äwirrerte Maddi, „mä häm aach liebe Verse gereumt, zim Baaspiel:
Die Susi seun goans lieb dick geworn
se hodds faustdick hinnä de Ohrn.
Ihr Moann muss ihr alleweil gehor(s)che
sunst kriggdä nur gewaldi(s)ch Sor(s)che.
Se duht ihn defier genussvoll begligge
woassen vägnie(s)cht duht entzigge,“
„Na ja...“ grunzte i(s)ch, „gons bees wor deun letztä Reum net, awä lieb?“
„Ach,......i(s)ch hebb koa Lust mä noch iwä meu Baga(s)ch zu babble. Viellaa(s)cht väzähl i(s)ch dä mä, Hä Schor(s)chi Schnabbelschnut, wenn wä uns nochemoal näkste Woch dreffe. Losst uns liebä iwäs Weddä schwäddse.“