Melibokus, Name    (mit Video 2m19s)

           weiter unten noch: Ruula und Ruulus, Melibokusriesen


„Heit hebb i(s)ch fer ei(s)ch eun werkli(s)ch indresoant Thema oazubiete“, babbelte Klausi,unsä Scheff-Filosoof, während eunä Filosoooferund in de Kneip  Zim  weise Mondmoann,  daht awä erst moal eun kräfdi(s)ch Schluck Bier iwä seu drocke Kehl gieße.
Doann: „Wisstä iwähaapt, wie de Noam vun unsäm dolle Ber(s)ch Melibokus enschtoanne is?“
„Wisse wä net“, musst i(s)ch zugewwe, „awä des zu wisse is wohl net so wi(s)chdi(s)ch.“
„Oh doch“, wirräsproach Klausi, „die zwaa Geschi(s)chtsassitente Edelgadd un Gähadd häm mi(s)ch deriwwä ufgeklärt. Un des is hochindresoant.“
„Schun wirrä diese Foandasiegeschdoalde, die, aaßä dä, noch niemoand gesehe hodd. I(s)ch vämuud, die äksisdiern nur in deunäm oabaddi(s)ch Hern, awä net in de Realidäht“, daht i(s)ch läsdern.
Wenn Blicke teede kennte, wär i(s)ch in jänem Moment geschtorbe.

Unsä Scheff-Filosoof beruhi(s)chte si(s)ch wirrä un babbelte waatä: „Die zwaa  hochkwalifidsierde Hisdorikä moane, diesän Noam dahts erst saat uugefäh zwaahunnerd bis zwaahunnerdverdsi(s)ch Joahrn gewwe un net schun saat fienfhunnerd Joahrn, wie moan(s)che fälschli(s)ch behaapte. Des woar nämli(s)ch so: In de Zaat um oachtzeh..hunnerd daht in unsrä Gejend  eune Bubbeschpielärin läwe, die wo mit zwaa Männä dor(s)ch die Gejend fuhr un kordse Kaspäleschtickä de Leit geje Bezoahlung vofiehrte. S´ woar kuldurell gesehe nix Besunneres, awä die maaste Mensche dahte des als lusdi(s)ch un unnähoaltsoam emfinne.
Die Fraa woar als Melle bekoannt, vämutli(s)ch die Oabkerdsung vun Melanie. Sie daht alleweil eune Zibbelmidds draache. Moan(s)che moante, se wollt demit ihre roode Hoarn vädecke, waal sunst womeegli(s)ch gemeune Zaatgenosse se als hinnähäldi(s)ch fies Hex euschtufe dähte un deshalb....“  „des is doch Bleedsinn, woas de hier in de Kneipeädä väschpriehe duhst“, unnäbroach i(s)ch seun Reedefluss, „die Hexeväfolgunge woarn doch in jänä Zaat beraats längst vobaa un die sogenoannt Melle braachte si(s)ch vo so woas nemmä zu fer(s)chte.“

„Schtimmt so net, selwst heit duhn noch euni(s)che, wenn aach net viele, Männä roodhoari(s)che Fraue als Hexe bedroachte. Awä so bedeitend is des net un jedds duh mi(s)ch nemmä uukwalifidsiert unnäbre(s)che, Schor(s)chi.
Also, diese Päsoon mit däm Noam Melle daht kloane Deadäschtick(s)chä uf Macktpläddse un Ähnli(s)chäm voschpiele, net nur de Kinnä aach de Äwaksne.
Heifi(s)ch rief se dän Zaubäverss, dä wo in de deitsch Schdoandaddschproach heit haaße duht  Hokus-pokus- fidibus  un ließ zim Baaschpiel eun fiese Reibä in eune Wudds umwoandle orrä glaa goans väschwinne.
Im wäsentli(s)che is die deitsch Schdoandaddschproach doamoals erst so ri(s)chdi(s)ch enschtoanne, Melle un die Annern dahte awä hessi(s)ch babble un soate  hoguss-boguss- fiddibuss.“
„Un woas hodd des mit däm Noam Melibokus zu duhn?“ daht Babett(s)che euwerffe.
„Loangsoam, lieb Fraa. I(s)ch duhs dä glaa väklickern.
Melle un ihre zwaa Männä dahte si(s)ch aach moal eune Aaszaat genne. Im Friehling un Herbst woanderte se gern dän äwähnte Ber(s)ch hoch un iwänoachtete dordd aach in selwst primidiv äri(s)chtete Hitte. In däm Biwagg, mä woar des wohl net, dahte se si(s)ch neie Schtick(s)chä aasdenke, neie Versse un so waatä.
Kloar, die Fraa daht die Dreiägrupp leite. Allädings, däm eune Moann, ä hieß Ärwien, daht moan(s)chmoal aach woas Niddsli(s)ches eufalle. Ä schlu(s)ch vo: „Dän Zaubäverss  Hoguss-boguss-fiddibus sollte wä zur Ährung unsrä lieb Melle oabännern   un zwar zu Hoguss-boguss-Melleboguss.“

Des häm se doann aach gedähdi(s)cht un de Leit väklät, wie se dezu gekumme seun.
Derufhie häm euni(s)che annern Leit gesoat, mä misst dän Ber(s)ch  Melleboguss benenne, waal die drei Kaspäläschpielä uf diesän Ber(s)ch dän foandasdi(s)ch Eufall hodde.“
„Heit duhtä awä doch Melibokus haaße un net Melleboguss“, daht Laura euwenne.

„Ri(s)chdi(s)ch“, nickte Klausi, „die Kaddograafe moante, Melleboguss heert si(s)ch zu ordinär oa, oaschdadd däm e misst mä dän Edel..laut  i  eufie(s)che un oaschdadd däm läbbi(s)ch wei(s)che  g  des kraftvull schtacke  k.
Djoa, liewe Leit, so is de Noam Melibokus enschtoanne.“

„So isses Filosoofe“, grinste i(s)ch, „denn:

Me W 1.mp3 (140.4KB)
Me W 1.mp3 (140.4KB)





Des misstä jedds werkli(s)ch glaabe,
sunst duhts seun Väschtoand raabe.“
Mit seun Väschtoand moante i(s)ch nadierli(s)ch dän Hernäguss vum Klausi.
„Deu Meunung is heit net gefroat, Hä Schor(s)chi Schnabbelschnut“, kridisierte Klausi uugeriehrt, „äwähne muss i(s)ch noch uubedingt Folgendes: Unsä beriehmt Dichtä Geeth hodde aach moal die Dreiergrupp gedroffe un si(s)ch eun Schtick vun denne oageguckt.
Oaschließend sollä sogoar mit Melle geschproche hobbe.  Eune gewiss Lusdi(s)chkaat koann i(s)ch eierm Kaspäläschpiel(s)chä net oabschpre(s)che, daht Geeth väroate, awä zu oft, joa viel zu oft, s